Een ‘Brusselse ket’. Dat ga ik worden. Dat zegt Guilliana, de enige link die ik heb met deze stad. Als achternicht van mijn aangetrouwde oom was zij het die mij in contact bracht met mijn huidige onderkomen in de wijk Sint Gillis. Eén van de hippere buurten van de stad en – om het in Nederlandse maatstaven uit te drukken – op 20 minuten lopen ten zuiden van Manneke Pis.
Brussel is mijn nieuwe stad. Ik ga studeren aan de LUCA kunstacademie, regisseur worden in film, video en tv. Mijn media gerelateerde kennis van Brussel komt niet verder dan de opnames van ‘de Surprise’ en de vele aan NOS gerelateerde items over de Europese Unie. In mijn research naar de juiste opleiding blijkt dat Brussel de mediahoofdstad van België is. Die gedachte moet mijn keuze voor Brussel dan maar goed praten.
Mijn verantwoording voor Brussel ligt niet in de esthetiek of de spirit van de stad – ik vind het hier stiekem best lelijk. New York, Lodz of Beaconsfield waren de steden waar ik eerder voor zou kiezen, maar de reden dat het Brussel wordt is geld: studeren bij onze zuiderburen is goedkoper. De driejarige opleiding die ik in België volg is bij elkaar opgeteld goedkoper dan één jaar filmacademie in Nederland. Laat staan de andere opleidingen waar ik in geïnteresseerd in was.
Met mij verhuizen duizenden Nederlandse studenten ieder jaar weer de grens over. Om de numerus fixus te ontwijken of, zoals ik, een carrièrekeuze bij te stellen. Volgens een onderzoek van de NRC onder Nederlanders die in Vlaanderen studeren of gestudeerd hebben, zegt éénderde zich onvoldoende voorbereid te hebben op de Vlaamse cultuur. Geert Hofstede, Nederlands en een sociaal-psycholoog, zegt dat er geen twee landen met een gemeenschappelijke grens en taal zijn die zoveel verschillen qua cultuur als Nederland en Vlaanderen. Daar moet wel bijgezegd worden dat ik uiteraard naar EU-hoofdstad Brussel verhuis. In hoeverre dat dan echt getypeerd kan worden als ‘Vlaanderen’, dat moeten we dan eerst maar eens zien.
Maar ik ben nu al bezig om in te burgeren. Ik heb mijn Amsterdamse stadsfiets ingeleverd en een fiets met versnellingen gekocht om de heuvels van Brussel te beklimmen. Iedere avond om 5 over zeven doe ik plichtsgetrouw aan een kwartiertje Duolingo om mijn Frans bij te schaven en ik probeer mijn Nederlandse, ietwat harde en directe manier van communiceren al redelijk te sussen in sociale situaties.
Ik stort mij in het leven van onze zuiderburen. In een stad die ik ga leren kennen, die mij de mooiste dingen gaat laten zien. Met open ogen, een wijde blik en een directe link met een antropoloog kijk ik naar de gewoontes en gebruiken en meng ik mij hierin. Van strips tot spruitjes. Van ‘allez’ tot ‘poepen’. Ik laat me verrassen, en ik heb er zin in.
Ik word een Brusselse ket.